၁၉၄၇ ခုနှစ် နှင့် ၁၉၈၉ ခုနှစ် ကြားတွင် ဘားမားတွင် အ‌ရေးပါသည့် နိုင်ငံရေးအပြောင်းလဲများ ဖြစ်ပေါ်လာသည် နှင့် အပြိုင် ကိုးကန့် တွင်လည်း သိသာထင်ရှားသည့် ခေါင်းဆောင်မှု အပြောင်းလဲ လှုပ်ခါမှုများ ကြုံတွေ့ခဲ့ရသည်။ ၁၉၄၇ ခုနှစ်တွင် လွတ်လပ်ရေး ရရှိခဲ့ပြီးနောက် နေဝင်း အိမ်စောင့် အစိုးရသည် ၁၉၅၉ ခုနှစ်တွင် မျိုးနွယ်စု၊ မိသားစု အလိုက် အာဏာဩဇာ အုပ်ချုပ်ရေး အရိုက်ရာ ဆက်ခံသည့် ကိုးကန့်အစဉ်လာ မြို့စားအုပ်ချုပ်ရေးစနစ်ကို ဖျက်သိမ်းခဲ့သည်။  အဆိုပါ ပြောင်းလဲမှု က  ယန်မိသားစုဦးဆောင်သော ဒေသခံကောင်စီမှ အုပ်ချုပ်ရေးနှင့် တရားစီရင် ရေးအား ဆက်လက် တာဝန်ယူအုပ်ချုပ်ခြင်းအားဖြင့် ဒေသတိုင်းရင်းသား ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့် အတွက် လမ်းစ ဖြစ်ခဲ့သည်။ ပါလီမန်ဖျက်သိမ်း၍ ပါလီမန်အတွင်း ကိုးကန့်ကိုယ်စားပြုမှု ဆုံးရှုံး စေခဲ့သည့် နေဝင်းအစိုးရ အာဏာသိမ်းမှု ^[6] အပြီး  ၁၉၆၂ ခုနှစ် အလွန်တွင် အဆိုပါအခင်းကျင်းသည် တမဟုတ်ချင်း ပြောင်းလဲခဲ့သည်။ အဆိုပါ အဖြစ်ပျက်က ကိုးကန့်အား ဖက်ဒရယ်စနစ်တွင် ပါဝင်ခွင့်ပြုပြီး ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့် အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ ဆက်လက်ပေးထားမည့် ကနဦး ‘သဘောတူညီမှု’ အဆုံးသတ်သွားပြီ ဖြစ်ကြောင်း အချက်ပြနေခဲ့သည်။ ထို့နောက်တွင် မြန်မာအစိုးရရန်မှ ကာကွယ်ရန် ကိုးကန့်တို့ အလေးပေးခဲ့သည်။ ထိုသို့ကာကွယ်ဖို့ ဆိုလျှင် ယန်ဝမ်ဘင်း နောက်ဆုံး မြို့စား ဖြစ်ခဲ့သည့် မျိုးနွယ်စု၊ မိသားစု အလိုက် အာဏာဩဇာ အုပ်ချုပ်ရေး အရိုက်ရာ ဆက်ခံသည့် ခေါင်းဆောင်မှုပုံစံမှ စွမ်းဆောင်ရည်ရှိပြီး ထိရောက်သော အုပ်ချုပ်‌ရေး ပုံစံတရပ် ဖြစ်ပေါ်လာရန် လိုအပ်လာခဲ့သည်။

စစ်အေးကာလတွင် ကိုးကန့် သည် ထင်ရှားသည့် ပဋိပက္ခဇုံ တစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ၁၉၅၀၊ ၁၉၆၀ ခုနှစ်များတွင် တရုတ်ပြည်သူ့သမ္မတနိုင်ငံမှ KMT တပ်ဖွဲ့များ ရုတ်သိမ်းမှုနှင့်  ၁၉၆၀  ခုနှစ် တွင် တရုတ်-မြန်မာ နယ်စပ်တလျှောက် ဗမာကွန်မြူနစ်ပါတီ (CPB)  ကြီးထွားလာမှု နှစ်ခုအကြား ကိုးကန့်သည် ဗျူဟာမြောက်စွာ နေရာချထားခဲ့သည်။ ၁၉၅၁ ခုနှစ်တွင် အောလဖ်ယန်း ဝါ ယန်ဂျင်းရှု (Yang Kyin Hsui or Olive Yang) ဟု သိကြသော စဝ်ယန်ဝမ်ဘင်း ၏ သမီးဖြစ်သူ ယန်ဂျင်းရှု၏ စီမံပေးမှုဖြင့် ကူမင်တန် များ နယ်စပ်သို့ တပ်ဆုတ်ခဲ့သည်။ အဆိုပါ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မှုမှတဆင့် ကိုးကန့်တွင ^[7] ဇင်းချန် စစ်ဘက်ဆိုင်ရာ လေ့ကျင့်ရေး သင်တန်းကျောင်း တည်ထောင်မှု ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သည်။ ထိုကျောင်းမှ ဖုန်ကြားရှင် (Peng Jiasheng (Pheung Kya-shin)) နှင့် လော်စစ်ဟန် Luo Xinghan (Lo Hsing Han) ကဲ့သို့သော နောင်တွင် ကိုယ်ပိုင် တပ်ခွဲများတွင^{[8] စစ်ဦးစီးဖြစ်လာမည့်  ကိုးကန့်ခေါင်းဆောင်များ၏ အနာဂတ်ကိုပုံဖော်ပေးခဲ့သည်။}

၁၉၆၀ ခုနှစ် အလယ်နှစ်များတွင် ကိုးကန့်တွင် မြန်မာအစိုးရကို ဆန့်ကျင်မည့် ကာကွယ်ရေးတပ်ဖွဲ့ တည်ထောင်မှုသည် သိသာထင်ရှားလာခဲ့သည်။ ယန်မိသားစု ဝင်အချိုနှင့် လော် မိသားစု ဝင် အချို့ မှာ မြန်မာအစိုးရနှင့် ပူးပေါင်းသွားခဲ့သည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့်   ဖုန်သည် ပြောက်ကျား လှုပ်ရှားမှုတစ်ခုကို စတင်ခဲ့ပြီး ၁၉၆၀ ခုနှစ် နှောင်းပိုင်းများတွင် ကိုးကန့်၏ စစ်ရေးဆိုင်ရာ အရည်သွေးများကို မြှင့်တင်ရန် CPB တပ်ဖွဲ့များနှင့် လက်တွဲရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ ယခုကာလသည် မြန်မာအစိုးရကို ဆန့်ကျင်သည့် ၎င်း၏ လှုပ်ရှားမှုတွင် CPB ၏ ထောက်ခံမှုကို တွန်းအားဖြစ်စေသည့်  တရုတ်နှင့် ဖုန်၏ နီးစပ်သည့်ဆက်ဆံရေးကို  ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် ပုံဖော်စေသည့် ကာလဖြစ်သည်။

ကိုးကန့်၏ မြို့စားအရိုက်ရာဆက်ခံမှုစနစ်ကို ဖျက်သိမ်းမှုက မျိုးရိုးစဉ်ဆက် အမွေဆက်ခံသည့် ခေါင်းဆောင်မှု မှ အရည်သွေးပေါ် ဦးစားပေး ရွေးချယ်လာသည့် ခေါင်းဆောင်မှု ရွေးချယ် သတ်မှတ်ခြင်း စံနှုန်းများကို အပြောင်းလဲဖြစ်စေခဲ့သည်။ အဆိုပါပြောင်းလဲမှုက အမှန်တကယ် အုပ်ချုပ်နိုင်သည့် အရည်အသွေးရှိမှု နှင့် အုပ်ချုပ်သူ၏ တရားဝင်မှု အကြား တွန်းတိုက်မှုလက္ခဏာဆောင်သည့် နန်းလုပုန်ကန်မှု များကို ဆက်လက် ဖြစ်ပေါ် စေခဲ့သည်။  သမိုင်းအစဥ်လာအရ ‘အင်ပါယာကြီးစိုးမှုအရိပ်’ အောက်တွင် လှုပ်ရှားလာသော ကိုးကန့်သည် ၎င်း၏ သစ္စာခံမှုကို အမြဲတစေ ပြောင်းလေ့ရှိပြီး အာဏာဩဇာ ရှိသူများနှင့်  ဗျူဟာကျကျ လက်တွဲလေ့ရှိသည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် ၁၉၆၀ ခုနှစ် အလယ်ပိုင်းတွင် ယန်မိသားစု၊ လော် မိသားစု များက တစ်ဖွဲ့၊  ဖုန် မိသားစုများက တစ်ဖွဲ့ ဖြင့် ကိုးကန့်အတွင်းတွင် အဖွဲ့ခွဲ များစွာရှိလာခဲ့သည်။ (ကိုးကန့် စာရေးဆရာ ^[9] Cai Shan စောင့်ကြည့်လေ့လာခဲ့သည့်အတိုင်း ကိုးကန့်၏ ရုန်းကန်မှုများ သည် ဒေသတွင်း ပြဿနာများကို ကျော်လွန်၍ ပြင်ပနိုင်ငံရေး မဟာမိတ် များ၊ အတွေးခေါ် မဟာ မိတ်မှားနှင့် လျော်ညီစွာ အားပြိုင်လျက်ရှိသည်။