မိမိတို့နှင့် တွေ့ဆုံစကားပြောခဲ့ရသည့် အမျိုးသမီးအားလုံးနီးပါးမှာမူ ၎င်းတို့မိသားစုများ၏ လက်ရှိနှင့် အနာဂတ်ကျန်းမာကြံ့ခိုင်ရေးအတွက် လစဥ်အသုံးစရိတ်အား တွက်ချက်စီမံနေရသည့် ကြီးမာလေးလံသောဝန်ကို ထမ်းပိုးထားကြရကြောင်း ပြောဆိုခဲ့ကြပါသည်။ အဖွဲ့လိုက် ဆွေးနွေးမှုတခုတွင်မူ အမျိုးသမီးငါးဦးအနေဖြင့် “ယောကျာ်းတွေအတွက်တော့ လွယ်တာပေ့ါ။ အပြင်ထွက် အလုပ်လုပ်ပြီး ရတဲ့ ပိုက်ဆံ အပ်ရုံပဲလေ၊ ဘယ်လိုသုံးစွဲရမလဲဆိုတာ သူတို့တွေးစရာမှ မလိုတာ။ ကျွန်မတို့အတွက်ပဲ ဒါကြီးက ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကြီးဖြစ်နေတာ” ဟု ပြောဆိုဆွေးနွေးခဲ့ပါသည်။ အချို့အမျိုးသမီးများအနေဖြင့် ထိုပူပန်မှုများအား ၎င်းတို့၏ ခင်ပွန်းများနှင့် ဆွေးနွေးတိုင်ပင်နိုင်သော်လည်း အချို့အမျိုးသမီးများမှာမူ ၎င်းတို့ တစ်ကိုယ်တည်းသာ ဖြေရှင်းကြရသည်။ ထိုသို့ တစ်ကိုယ်တည်း ဖြေရှင်းရသူများတွင် အသက်၂၅ နှစ်ခန့်ရှိသည့် စန္ဒာဦးလည်းပါဝင်ပြီး သူမသည် သူမ၏ ခင်ပွန်းနှင့် သားလေးနှင့်အတူ ထိုင်းနိုင်ငံတွင် နေထိုင်နေသည်မှာ ၁၀နှစ်ခန့်ရှိပြီဖြစ်ပါသည်။ သူမအနေဖြင့် “တနေကုန် အလုပ်လုပ်ပြီး မောကြီးပန်းကြီး အိမ်ပြန်လာပြီးရင် အသုံးစရိတ်တွေကိုလည်း စဥ်းစားစီမံရသေးတယ်။ တော်တော်ကို စိတ်ဖိစီးမှုများတယ်၊ တခါတလေ ယောကျာ်းကို ဒေါသထွက်မိတယ်” ဟု ပြောဆိုခဲ့ပါသည်။ ကိုဗစ်-၁၉ ကပ်ရောဂါကာလအတွင်း သူမခင်ပွန်းအနေဖြင့် ပုံမှန်ဝင်ငွေရသည့် အလုပ်မရှိသည့်အတွက် သူမတယောက်တည်း၏ လစာဝင်ငွေသည် ၎င်းတို့ မိသားတစုလုံးအတွက် လောက်ဌမှုမရှိခဲ့ပါ။ ထို့အတွက်ကြောင့် သူမအနေဖြင့် အခြားသော အမျိုးသမီးများနည်းတူ လှည့်လည်ကာ ငွေကြေးချေးဌားရခြင်းများ ပြုခဲ့ရပြီး ငွေချေးရာတွင်လည်း အတိုးနှုန်း ၂၀ ရာခိုင်နှုန်းထိ မြင့်မားစွာပေးခဲ့ရသည်။ သို့ပါသော်ကြောင့် ကိုဗစ်-၁၉ ကပ်ရောဂါသည် ၎င်းတို့အတွက် အကြွေးနွံအတွင်း သက်ဆင်းရစေခြင်းကိုသာ ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ ထို့အပြင် မစန္ဒာဦးကဲ့သို့ အမျိုးသမီးအတွက်မှာမူ ၎င်းဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကိုလည်း သူမတဦးကသာ ထမ်းပိုးနေရသည်ဖြစ်သည်။

ကပ်ဘေးကာလအတွင်း အမျိုးသမီးအများအနေဖြင့် ၎င်းတို့မိသားစုများ ဆင်းရဲတွင်းနှင့် အကြွေးနွံအတွင်း တစထက်တစ သက်ဆင်းရခြင်းများကို ကြုံတွေ့လာကြရသည်။ ကိုဗစ်-၁၉ ကပ်ရောဂါမတိုင်မီကာလတွင် အမျိုးသမီးများအနေဖြင့် လွန်စွာနည်းပါးသည့် လုပ်ခလစာ အခက်အခဲများဖြင့်ကြုံတွေ့နေရသော်လည်း အဆိုပါအလုပ်များမှာ တည်ငြိမ်မှုရှိပြီး အမျိုးသမီးများအနေဖြင့် ဝင်ငွေအနည်းငယ် စုဆောင်းမိခြင်းများရှိခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဇင်မာအနေဖြင့် “ပုံမှန်ဝင်ငွေရတဲ့ အလုပ်မရှိတော့ ရတဲ့ပိုက်ဆံကလည်း နေထိုင်စားသောက်စရိတ်ကို မကာနိုင်ဘူးလေ၊ တော်တော်ကို ရုန်းကန်ရတယ်။” ဟု ဝမ်းနည်းစွာဖြင့် ပြောဆိုခဲ့သည်။ ၎င်းဖြစ်ရပ်များသည် လက်ရှိကာလတွင်သာမကပဲ ထိုအမျိုးသမီးများ၏ အနာဂတ် မျှော်လင့်ချက်နှင့် အိပ်မက်များဖြစ်သည့် မြန်မာနိုင်ငံတွင် မြေဝယ်နိုင်ရန်၊ အိမ်ပြန်ရန်အစရှိသည့် မျှော်လင့်ချက်များအပေါ်တွင်ပါ ရိုက်ခတ်မှုများရှိပါသည်။ ယခုအခါတွင်မူ ထိုအိပ်မက်များနှင့် ပိုမိုဝေးကွာခဲ့ရပြီဖြစ်ရာ ၂၁နှစ်ခန့်ရှိသော မိုးအနေဖြင့် “အိပ်မက်မက်ဖို့တောင် မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးလေ၊ အခုကာလမှာဆို အရမ်းရုန်းကန်ရလွန်းလို့ ဘာမှလည်း စိတ်မကူးနိုင်ဘူး၊ ခုတော့ ဘာမှကို မျှော်လင့်ချက်မထားပဲ အသက်ရှင်ရပ်တည်နိုင်ဖို့ပဲ ကြိုးစားနေရတယ်” ဟု ပွင့်လင်းစွာ ဖြေဆိုခဲ့သည်။

ထို့အပြင် မာအောင် ဆွေးနွေးသကဲ့သို့ ၎င်းတို့အနေဖြင့် ခက်ခဲပြီး အန္တရာယ်များသည့် ထိုင်းနိုင်ငံတွင် နေထိုင်ရသည့် ဘဝများတွင်သာ ဆက်လက်နေထိုင်နေကြရသည်။ မာအောင်အနေဖြင့် “ ကျွန်မလည်း အရင်ကလို မပျော်တော့ဘူး။ ဒီမှာဆို အမြဲစိုးရိမ်ပူပန်နေရတယ်၊ ပြီးတော့ ဘာမှလည်း လွတ်လပ်မှုမရှိဘူး” ဟု ဖြေဆိုခဲ့ပါသည်။ သားသမီး၃ဦးအား ပြုစုပျိုးထောင်နေရသည့် ဆန်းဖြိုးအနေဖြင့် သူမ၏ ဘဝတွင် ပင်ပန်းဆင်းရဲကြီးစွာ ရုန်းကန်နေရပြီး ခန့်မှန်းနိုင်ခြင်းမရှိသည့် အနာဂတ်သည်လည်း ခက်ခဲလွန်းလှသည့်အတွက် သူမအတွက် အခက်ခဲဆုံး နေ့ရက်များတွင် သူမကိုယ်သူမ အဆုံးစီရင်ရန်ပင် တွေးတောမိကြောင်း ပြောဆိုခဲ့ပါသည်။